پویش همدلی
جوان‌های بسیاری هستند که به خاطر شرایط نابسامان خانوادگی، کودکی و نوجوانی خود را در مراکز شبه‌خانواده سازمان بهزیستی زندگی کرده‌اند. آن‌ها در ۱۸ سالگی بدون حمایت خاصی از این سازمان ترخیص می‌شوند و با وجود چالش‌های بزرگی همچون مسکن، اشتغال، ازدواج و... مجبورند روی پای خود بایستند. ما که ممکن است در محل کار، مدرسه و دانشگاه، محافل دوستی یا خانوادگی با آن‌ها مواجه شویم، متعهد می‌شویم ضمن این‌که خود به اصول زیر پایبند باشیم، در فرهنگ‌سازی در این راستا و آموزش اطرافیان خود از هیچ تلاشی دریغ نکنیم:
۱. زبان‌مان را تغییر می‌دهیم
هرگز از واژه‌ها و اصطلاحات تحقیرآمیز مانند «بی‌خانواده»، «پرورشگاهی» یا عباراتی که گذشته آن‌ها را زیر سوال می‌برد، استفاده نمی‌کنیم. اگر در گفتگوها یا فضای مجازی با اصطلاحات نادرست و آسیب‌زننده مواجه شدیم، سکوت نمی‌کنیم و با احترام اصلاح می‌کنیم.
۲. قضاوت را کنار می‌گذاریم
از پرسش‌های کنجکاوانه درباره گذشته شخصی آن‌ها خودداری می‌کنیم. گذشته هر فرد تنها به خودش تعلق دارد. به‌جای تمرکز روی «چرا خانواده نداری؟»، بر «چگونه می‌توانم از تو حمایت کنم؟» تمرکز می‌کنیم.
۳. در محیط کار، حامی برابری هستیم
اگر در فرایند استخدام یا محیط کار با تبعیضی علیه این جوانان مواجه شدیم، صدای آن‌ها می‌شویم. توانایی‌ها و شایستگی‌های آن‌ها را ملاک قضاوت قرار می‌دهیم، نه پیشینه زندگی‌شان را.
۴. داستان‌شان را محترم می‌شماریم
اگر کسی تصمیم گرفت تجربه‌های شخصی‌اش را با ما در میان بگذارد، گوش می‌دهیم بدون قضاوت، نصیحت، ترحم یا دلسوزی اغراق‌شده. هرگز بدون اجازه، روایت زندگی این جوانان را بازگو نمی‌کنیم.
۵. سفیر مهربانی هستیم
شناخت خود را از آن‌ها با خانواده، دوستان و همکاران به‌اشتراک می‌گذاریم. کسب‌وکارها و سازمان‌ها را تشویق می‌کنیم تا در استخدام و حمایت از این جوانان پیش‌قدم شوند.
ما با امضای این کارزار متعهد می‌شویم با رعایت نکات پنج‌گانه فوق، گامی هرچند کوچک برای حمایت از این جوانان و نوجوانان برداریم.
موفق شد
.jpg)
ویژه
