وزیر محترم راه و شهرسازی
استانداران محترم استان‌های کرمانشاه، کردستان و ایلام
سلام؛
همدان؛ چالش عصبی کردستان، کرمانشاه، ایلام و بخشی از لرستان
در سال‌های پیش از دهه‌ی ۸۰ و دهه‌های قبل‌تر، پیش از تعریض گردنه‌های غربی کشور و دوطرفه‌شدن آنها، ما ساکنان استان‌های غربی، هرگاه برای انجام کاری یا به هر قصدی عازم تهران می‌شدیم یا از آن بازمی‌گشتیم، اولین سوالی که درباره‌ی مسیر مطرح می‌شد این بود: «گردنه‌ها رو راحت رد کردین؟»
اما امروز باید پرسید: «از همدان رد شدی؟!!»
به‌تعبیری دیگر، وقتی در مسیر رفتن به تهران هستیم، به‌محض آن‌که همدان را پشت سر می‌گذاریم و به ابتدای اتوبان ساوه می‌رسیم، حس می‌کنیم دیگر تا تهران دشواری خاصی در راه نیست؛ و در بازگشت از تهران نیز، زمانی که همدان را به ارتفاعات الوندش می‌سپاریم، همان ابتدای گردنه‌ی اسدآباد، نفسی از عمق جان می‌کشیم!
تا جایی که من در همین ایران عزیز مسافرت رفته‌ام، مرکز استانی را ندیده‌ام که از دو طرف، یا دست‌کم از یک سمت، دارای کمربندی نباشد؛ و اما «همدان»...
در غرش ابر و بارش بهار، گرمای عرق‌ریزان تابستان، برگ‌ریزان پاییز و برف و کولاک زمستان—چه از اسدآباد پایین آمده باشی و راهی تهران باشی، و چه کویر ساوه را پشت سر گذاشته و رو به کرمانشاه و کردستان و ایلام باشی—به همدان که می‌رسی، آه از نهادت برمی‌آید که چگونه از همدان بگذری؟!
به‌خوبی به یاد دارم بارها و بارها، هم از دوستان همدانی و هم از دست‌اندرکاران راه و راه‌سازی پرسیده‌ام: فلسفه‌ی این کمربندی نداشتن همدان چیست؟ پاسخ‌ها، غیر از مسائل فنی، عمدتاً نشان‌دهنده‌ی غلبه‌ی نگاه اقتصادی و ترجیح منافع بومی بر منافع ملی و سایرین است. قطعاً در چنین نگرشی، مفهوم توسعه بیشتر به طنز شبیه است تا یک مطالبه‌ی اجتماعی ضروری!
هرچند که در میان استان‌های ایران، اصفهانی‌های عزیز نیز به اقتصادی‌بودن شهره‌اند، اما باید به آنان درود فرستاد که اصفهان از محورهای مواصلاتی شایسته و روانی برخوردار است.
جست‌وجویی در گوگل نیز نشان می‌دهد که سال‌هاست پیشرفت پروژه‌ی کمربندی همدان در همان ۷۵ درصد متوقف مانده و کمبود اعتبارات، دلیل اصلی عنوان می‌شود.
البته خدا را شکر، قریب به یک سال است که مسیر کرمانشاه–همدان، در محدوده‌ی شهر اسدآباد، دارای کمربندی شده است. اما همچنان مشخص نیست که ما غرب‌نشینان، این‌سوی ارتفاعات الوند و اسدآباد، تا کی باید محکوم به اتلاف وقت و عبور از داخل شهر همدان باشیم؟
چند سالی است که به برکت وجود حرم شریف امام حسین علیه‌السلام و علمدار کربلا حضرت ابوالفضل عباس علیه‌السلام، در سایه‌ی مرقد منوّر امام اول شیعیان، علی علیه‌السلام، و نیز حرمین شریفین در کاظمین و سامرا، و برنامه‌ی پیاده‌روی عظیم اربعین، تقریباً تمام استان‌های مسیر زائرین کربلا—چه در مرکز استان و چه در شهرستان‌های تابعه—صرفاً برای تسهیل تردد این عاشقان حسینی، و بی‌توجه به مزایای اقتصادی حضور زائران، مبادرت به ایجاد کمربندی کرده‌اند.
برای نمونه، کرمانشاه با ایجاد کمربندی‌های شرقی و غربی، و نیز اجرای کمربندی برای شهرستان‌های ایلام، اسلام‌آباد غرب، سرپل‌ذهاب و قصرشیرین، از منافع حضور زائران در شهرها صرف‌نظر کرده و راحتی و آرامش آنان را بر سود اقتصادی ترجیح داده‌اند.
اما گویا موج اجتماعی و مذهبی زیارت اربعین و خواست کلی حاکمیت نیز بر نگرش مسئولین همدان بی‌اثر بوده است. چرا که کارگزاران همدانی در دولت‌های مختلف، با گرایش‌های متفاوت سیاسی، همچنان بر تحمیل خواست خویش بر اراده‌ی عمومی مردم غرب کشور اصرار دارند.
پیشنهاد می‌کنم مسئولین محترم وزارت راه، در یکی از دو فصل سال، با خودرو، مسیر اسدآباد و مهدی‌آباد و مریانج به همدان را طی کنند و سپس تا ابتدای جاده‌ی ساوه ادامه دهند و این مسیر را بازگردند.
از قدیم گفته‌اند «وقت طلاست»، اما برای مسافرانی که از استان‌های کرمانشاه، کردستان و ایلام عازم تهران، شمال و شرق کشور هستند، وقت طلا نیست! چراکه در رفت‌وبرگشت، ساعت‌ها از وقت‌شان در همدان تلف می‌شود. تنها در مسیر بین پلیس‌راه همدان–کرمانشاه تا پلیس‌راه همدان–ساوه، حدود دو ساعت از وقت مسافران به‌دلیل وجود سرعت‌گیرهای غیراستاندارد، میادین متعدد، تقاطع‌های غیرهم‌سطح و مشکلات ترافیکی داخل‌شهری به هدر می‌رود.
لذا از استانداران محترم استان‌های کرمانشاه، کردستان و ایلام، و نیز مدیران محترم وزارت راه درخواست می‌شود پیگیری و اقدام لازم را درخصوص احداث کمربندی همدان از پلیس‌راه کرمانشاه تا پلیس‌راه ساوه به‌عمل آورند، تا مسیر استان‌های مذکور به تهران، شمال و شرق کشور، حداقل یک ساعت کوتاه‌تر شده و از اتلاف هزاران ساعت وقت مسافران جلوگیری شود.
با سپاس
موفق شد
ویژه
