در سرزمینی که کودکی، معنای بازی و لبخند را از یاد برده است، صدای انفجار جای لالایی را گرفته و آغوش مادر دیگر پناهگاه امنی نیست. کودکان غزه نه فقط قربانی جنگ، بلکه قربانی بی‌تفاوتی جهانی‌اند؛ قربانی سکوتی که از هر فریادی مرگ‌بارتر است.
ما آمده‌ایم تا صدای این کودکان باشیم؛ نه برای گریه، بلکه برای فریاد. آمده‌ایم تا بگوییم: ما معلم‌ایم، مادر و پدر، دانشجو و دانش‌آموز، مسلمان و انسان. ما فراموش نمی‌کنیم. ما سکوت نمی‌کنیم. ما کنار کودکان غزه می‌مانیم. کودکانی که با چشم‌های کوچک‌شان شاهد ویرانی خانه‌ها، مدرسه‌ها و رؤیاهایشان هستند. آن‌ها نه سلاحی دارند، نه سپری. تنها سلاح‌شان اشک‌های خاموش و نگاه‌هایی‌ست که از ما درک و اقدام می‌خواهند، نه ترحم زودگذر.
ای بنیادهای حقوق بشری!
تا کی نظاره‌گر خواهید ماند؟ امروز وقت آن است که مسئولانه برخیزید و از کودکانی دفاع کنید که تنها جرم‌شان «بودن در غزه» است.
موفق شد
ویژه
