جناب آقای دکتر حسین سیمایی صراف
وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری
با سلام و احترام.
اینجانب و صدها دانشجوی دانشگاه تهران و سایر دانشگاه‌های بزرگ کشور (از جمله دانشگاه علامه طباطبایی، شهید بهشتی، امیرکبیر، علم و صنعت، خوارزمی، تربیت مدرس و...) با امضای این کارزار، به‌طور جدی نسبت به یک بی‌عدالتی آشکار در سیاست‌های خوابگاهی اعتراض داریم.
سالیان است دانشجویان ساکن استان‌های تهران و البرز، به‌طور غیرمنصفانه «بومی» تلقی شده و از حق ابتدایی و ضروری اسکان در خوابگاه محروم می‌شوند. در حالی که زندگی در این مناطق هیچ شباهتی به شرایط دانشجویان ساکن شهر تهران ندارد. این سیاست عملاً صدها دانشجو را در وضعیتی طاقت‌فرسا قرار داده است؛ وضعیتی که امنیت، تحصیل و سلامت روان آن‌ها را تهدید می‌کند.
چرا این سیاست ناعادلانه است؟
۱. خطر جانی و امنیتی: دانشجویان ناچارند از شهرهایی چون کرج، شهریار، ورامین، پرند، ملارد، رباط‌کریم، پردیس، اشتهارد، دماوند و... ساعت ۵ و یا زودتر صبح از خانه بیرون بزنند و نیمه‌شب به خانه بازگردند. تاریکی جاده‌ها، نبود وسایل حمل‌ونقل شبانه و ناامنی مسیرها، خصوصاً برای دختران دانشجو، یک تهدید جدی و مداوم است.
۲. اتلاف وقت و انرژی: روزانه بین ۳ تا ۵ ساعت از عمر دانشجو در ترافیک و رفت‌وآمد نابود می‌شود. این یعنی در طول یک ماه بیش از ۶۰ ساعت (معادل یک هفته و نیم کاری کامل) صرف رفت‌وآمد می‌گردد. چنین فرسایشی فرصت مطالعه، پژوهش، استراحت و رشد علمی را از بین می‌برد.
۳. فشار مالی سنگین: هزینه‌های رفت‌وآمد روزانه بار مضاعفی بر دوش دانشجویان و خانواده‌هایشان می‌گذارد و با فلسفه وجودی خوابگاه‌ها (کاهش دغدغه‌های مالی و ایجاد فرصت برابر) در تضاد آشکار است.
۴. شواهد عینی: تجربه سال‌های اخیر نشان داده بیشترین متقاضیان خوابگاه، همین دانشجویان «بومی‌پنداشته‌شده» هستند. این امر خود گواهی روشن است که برچسب «بومی» هیچ نسبتی با واقعیت ندارد.
مطالبات ما
-
بازنگری فوری در تعریف «بومی» بر اساس شعاع مسافت و سطح دسترسی حمل‌ونقل، نه صرفاً تقسیمات اداری استان.
-
اختصاص سهمیه خوابگاه دائم به دانشجویان ساکن شهرهای دوردست استان‌های تهران و البرز شامل:
-
استان البرز: ساوجبلاغ، نظرآباد، چهارباغ، طالقان، اشتهارد، کرج.
-
استان تهران: پرند، دماوند، نسیم‌شهر، ورامین، شهریار، شهرقدس، مارلیک، قیامدشت، پاکدشت، اسلامشهر، رباط‌کریم، بهارستان، پیشوا، قرچک، پردیس، بومهن، ملارد، فردیس.
-
-
اولویت‌بندی تخصیص خوابگاه بر اساس زمان رفت‌وآمد، نبود وسایل حمل‌ونقل مطمئن و سطح امنیت مسیر.
-
افزایش ظرفیت خوابگاه‌های خودگردان با حمایت وزارت علوم و اختصاص یارانه برای کاهش هزینه‌ها.
سخن آخر
دانشجو سرمایه ملی است. محروم‌کردن بخشی از دانشجویان از خوابگاه، به بهانه‌ی یک تعریف صوری از «بومی»، یعنی حذف فرصت برابر از جوانانی که فردای این کشور را خواهند ساخت.
ما، امضاکنندگان این کارزار، خواهان اقدام فوری و عملی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در بازنگری این سیاست و رفع این بی‌عدالتی هستیم. ادامه‌ی این وضعیت، به معنای چشم‌پوشی بر امنیت، سلامت و کیفیت تحصیل هزاران دانشجو است و مسئولیت مستقیم آن بر عهده‌ی مسئولان ذی‌ربط خواهد بود.
بدیهی است در صورت بی‌توجهی به این مطالبه، دانشجویان دانشگاه تهران و سایر دانشگاه‌های کشور با پیگیری جدی‌تر، این حق بدیهی خود را دنبال خواهند کرد.
با احترام
موفق شد
ویژه
