رئیس محترم سازمان ملی استاندارد
سرکار خانم فرزانه انصاری

با سلام

احتراماً خواهشمند است مطابق با آیین افتتاح سامانه ارجاع هوشمند کار به کارشناسان رسمی استاندارد، مورخ ۴ آذرماه ۱۴۰۳ که در سالن اجتماعات شهید حججی و در زمان جناب آقای مهدی اسلام پناه (ریاست قبلی سازمان) برگزار شده است، در جهت بهبود کیفیت مبتنی بر ارائه خدمت مناسب، هرچه سریع‌تر دستور مقتضی صادر فرمایید.

آیا در کارشناسی ذینفعانه می‌توان انتظار رشد کیفی استاندارد کشور را داشت؟

به هیچ‌وجه، چون بین کارشناسان ذینفع و ذینفعان مرکز، تضاد منافع ایجاد می‌کند! مرکز (منظور مرکز ملی تأیید صلاحیت ایران) که در هیچ جای کشور، شعبه یا نماینده ندارد. مرکزی که به هیچ عنوان، حتی پاسخگوی خودش هم نیست. در کارشناسی ذینفعانه، رشد کارشناسان ذینفع، در گرو ذینفعان سازمان است. به‌نظر می‌آید که مرکز زیرمجموعه سازمان نیست؛ زیرا به نفع مرکز نیست که زیرمجموعه سازمان باشد!

چرخه ارجاع کار کارشناسی چگونه است؟ بکارگیری همه کارشناسان رسمی است که سازمان را توانمند می‌کند؛ اما ذینفعان نمی‌خواهند! کار کارشناسی باید به گونه‌ای انجام شود که مزیت واقعی داشته باشد؛ نه مزیت نمادین! نمی‌شود با دیوار کشیدن دور دیگر کارشناسان رسمی کشور، کیفیت ایجاد کرد؛ چه‌بسا که گران‌تر هم در آمده است!

پاسخ در ماهیت گُنگ ارجاع کار به کارشناسی ذینفعانه است. چطور می‌شود ارائه خدمات کارشناس رسمی در کشور، تنها توسط خواص انجام شود؟ چطور چنین چیزی امکان دارد؟ دلیل آن فقط در کارشناسی ذینفعانه است. وقتی به عنوان یک سازمان و مرکز زیرمجموعه‌اش، اراده آن نباشد که از خدمات همه کارشناسان رسمی بهره برده شود، معلوم است که حداقل یک جای کار می‌لنگد.

سامانه ارجاع کار چه شد؟ کدام ذینفعان چوب لای چرخ می‌گذارند؟ رشد خدمات کارشناسی نیازمند ثبات در تصمیم‌گیری است؛ همچنین نیازمند پایش ممتد.

لایه‌های مختلفی برای ذینفعان وجود دارد. همیشه نگران هستند که اگر سامانه ارجاع کار راه بیفتد و شفاف‌سازی انجام شود، چه سرنوشتی در انتظارشان خواهد بود؟! بنابراین سعی می‌کنند تا با سنگ‌اندازی، آنچه که باید به درستی انجام شود، مانند سال‌های گذشته، همچنان انجام نشود! به جای رفع مشکلات، مدام به دنبال تغییر قوانین و شیوه‌نامه‌ها هستند تا با وقت‌کُشی، همه چیز را به نفع خویش تمام کنند!