بسمه تعالی
جناب آقای آیت الله رئیسی
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران
جناب آقای دکتر قالیباف
ریاست محترم مجلس شورای اسلامی
جناب آقای دکتر رئیس زاده
ریاست محترم سازمان نظام پزشکی

با سلام و احترام
خبر درگذشت نابهنگام خواهر و همکار عزیزمان خانم دکتر پرستو بخشی، متخصص قلب و عروق و مامور به خدمت در منطقه محروم نورآباد لرستان آن هم در شروع سال جدید، داغی تلخ بر دل و روان همه ما به ویژه متخصصان ضریب کا سراسر کشور گذارد. از ابتدای سال گذشته طی مکاتبات بسیار و همچنین تشکیل کارزاری بالغ بر ۲۱۰۰ امضا به شماره ثبت ۷۷۵۴۹/۲۵۷ و کازار دیگری با بیش از ۳۱۰۰ امضا به شماره ثبت۸۲۴۹۱/۲۹۰خطاب به ریاست محترم جمهور، مقامات وزارت بهداشت و درمان کشور و کمیسیون محترم بهداشت مجلس نکاتی را در مورد شرایط نامناسب کاری و ناامیدی به آینده، امکاناتِ رفاهی ناکافی و شیوه های پرداختی نامطلوب به متخصصان شاغل در بیمارستانهای دولتی، به ویژه در مناطق محروم جهتِ آگاهی و چاره اندیشی به استحضار شما مقامات محترم رسانده بودیم، ولی متأسفانه به علتِ عدم توجه و اولویت بندیِ مناسب مسوولان امور، نهایتا به فاجعه از دست رفتن یکی از فرزندان گرانقدر و سرمایه های این سرزمین انجامید. فاجعه ای که می تواند تنها قله ای باشد از کوه یخ مصائبی که فرزندان سختکوش این مملکت به دوش می کشند. وظیفه دینی، انسانی و اخلاقی خود می‌دانیم صدای خاموش همکارمان باشیم و از شما مقامات محترم تقاضای تشکیل کمیته حقیقت یاب جهت شناسایی علل بروز چنین فاجعه های غیرقابل جبران، زنجیره ایی و تکرارشونده را داریم و خواستار برخورد جدی با خاطیان و عوامل دخیل در بروز چنین فجایعی هستیم. عواملی که گاه لزوما اشخاص حقیقی نیز نیستند بلکه ممکن است قوانین نوشته یا نانوشته ای باشند که منجر به بی عدالتی و ظلم در حق یکی از زحمتکش ترین اقشار این جامعه می‌شوند و همکاران جوان ما را پس از سال‌ها امید و تلاش و زحمت، اینچنین به ورطه ناامیدی و تصمیم به مرگ خودخواسته می رانند. صد البته که این یک اتفاق عادی نیست و به شدت از عادی سازیِ این ظلم باید اجتناب کرد. بدین وسیله بار دیگر از مقامات مسئول می‌خواهیم اینبار جدی تر مساله طرح اجباری فارغ‌التحصیلان رشته های علوم پزشکی و آیین‌نامه ها و مقررات آنرا به ویژه در مقطع تخصصی تحت بازنگری قرار دهند.
معتقدیم در حوزه مدیریت سلامتِ کشور، پزشکان متخصص جوان به علتِ نگرش های نادرست حاکم بر اداره ی این سیستم، به ویژه طی سال‌های اخیر به شدت مورد بی مهری، ظلم و بی عدالتی قرار گرفته اند که به مواردی از آن در ذیل اشاره می کنیم:
۱. همه فرزندان این مملکت در هر رشته ی تحصیلی از نعمت آموزش رایگان بهره‌مند هستند ولی در این میان تنها فارغ‌التحصیلان رشته های علوم پزشکی هستند که ملزم به گذراندن طرحِ خدمات قانونی در مناطق دور و محروم کشور می باشند. در این میان متخصصان پزشکی دو تا سه بار طی دوران عمر خود هر بار طی بازه ی زمانی ۱۹ تا ۴۲ ماهه و آن هم بدون داشتنِ حق انتخاب محل خدمت موظف به انجام این تعهدات می باشند. این در حالیست که اتفاقا بار اصلی کار بیمارستان های دولتی آموزشی حتی حین تحصیل نیز بر دوش این دانش اموختگان بوده است. حق ادامه تحصیل، یکی از بدیهی ترین حقوق انسانی می‌باشد ولی اخذ تعهدات اجباری و غیرعادلانه و یکسویه پیش از آغاز دوره ی تحصیلات، عملاً فرزندان مستعد و پرتلاش این مملکت را در دوراهی ترک تحصیل یا وارد شدن به مسیری قرار می‌دهند که تا سالها، کمترین اختیاری حتی برای مکان زندگی خود و بعضاً خانواده‌هایشان ندارند.
۲. با توجه به قوانین فعلی وزارتخانه، دستیاران تخصصی در بیمارستان های آموزشی دولتی طی دوران تحصیل در عین بر عهده داشتن مسئولیت درمانی و ساعات طولانی کشیک و کار بالینی، شاغل محسوب نمی شوند، استحقاق دریافت بیمه ندارند و حتی در موارد بسیاری قادر به دریافت مرخصی استعلاجی نیستند. مشمول قانون بهره وری و جوانی جمعیت نمی شوند و حتی در مواردی با اخذ تعهد نامه هایی دستیاران خانم تخصص را از حق مادر شدن و تسهیلات بارداری بر اساس قوانینِ نانوشته ای محروم می‌کنند.
۳. مکان انجام تعهدات طرح بسته به صلاحدید وزارتخانه انتخاب می‌شود و همه متخصصان ملزم به انتخاب هر ۶۷ دانشگاه علوم پزشکی در استان‌های مختلف هستند تا نهایتا وزارتخانه بسته به نیاز و اولویت هایش، نقطه ای از کشور را برای زندگی آنها در نظر بگیرد. متخصصان پزشکی اغلب در دهه ۴ و ۵ زندگی خود می‌باشند و چنین اجبار آنها به تغییر محل زندگی که انتخاب آن نیز از اولین و طبیعی ترین حقوق انسانی می‌باشد، حتی خانواده‌های آنها (همسر و فرزندان و...) را نیز متأثر کرده و در بسیاری موارد منجر به فروپاشی خانواده‌ها یا آسیب های روانی جبران ناپذیر می شود. در این میان افراد مجرد به ویژه خانم های متخصص نیز با کمترین اولویت انتخاب و با از دست دادن منابع حمایتی خانوادگی بیش از پیش آسیب پذیر هستند و بعضاً ملزم به گذراندن طرح در دورافتاده ترین و بعضاً پر مخاطره ترین مناطق کشور می شوند.
۴. آیین‌نامه ها و مقررات طرح تخصص بر خلاف همه موازین قانون کار، متخصصین را ملزم به ۲۳ شبانه روز کار ممتد ۲۴ ساعته فیزیکی و فکری در مناطق محروم نموده و عملاً طی این مدت حتی یک ساعت نیز به پزشک اجازه قطع ارتباط با بیمارستان داده نمی شود. قطعاً این ساعات طولانیِ استرس کار به علاوه زندگی در منطقه محروم و دوری از خانواده و دوستان و رویه غالب مسئولان علوم پزشکی استان ها بر اقداماتِ تنبیهی- تهدیدی تا موارد تشویقی-انگیزشی، نتیجه‌ای جز اُفتِ کیفیت خدمات، خستگی، نا امیدی، افسردگی و چه بسا بروز مرگ های خودخواسته کادر درمان نخواهد داشت. کدام شغل در کشور است که الزام ۲۳ روز کار شبانه روزی ممتد داشته باشد؟ الزامی که هرچند برای آن مشوق های مالیِ در نظر گرفته شده ولی مشوق هایی که به شدت با شرایط اقتصادی موجود کشور نامتناسب و همان هم با چندین و چند تبصره که هر سال وضع می‌گردد به راحتی قابلِ ملغی شدن است و در صورت موافقت نیز اغلب با تاخیرِ فراوان پرداخت می گردد!
۵. امکانات رفاهی بسیاری از شهرهای محل خدمت بسیار ضعیف است و حتی فاقد امکانات رفاهی اولیه ای همچون پانسیون مناسب و وسایل ابتدایی زندگی همکاران میباشند. شکایات بسیاری وجود دارد که طی سالهای اخیر روز به روز اقدامات کمتری جهت پیگیری و تأمین این امکانات انجام می شود. موارد بسیاری وجود دارد که پزشک یا متخصص به علت گذراندن طرح در منطقه برخوردار، در صورت اعتراض به مکان و فضای فیزیکی اقامتش با تهدید عدم نیاز و انتقال به منطقه ی محروم مواجه می‌شود و تحمل این شیوه ظالمانه نیز علاوه بر آسیب و تنش مالی و روانی به همکاران، منجر به شکل گیری و دوام چرخه ی معیوبی از نبود امکاناتِ رفاهی مناسب و بعضاً صرف بودجه آن در مواردی غیر از ردیفِ اختصاص یافته خود شده است.
۶. حقوق و پرداختی های این قشر متخصص و در عین حال پرتلاش بسیار کم است و بعضاً کفاف هزینه رفت و آمد آنها به محل خدمت را نیز نمی دهد. حقوق پایه حدودا ۱۳ میلیون تومان ماهانه و کارانه هایی که بر اساس همین تعرفه های ناچیز فعلی نیز همچنان در پلکان های قاصدک و کارآمد طرح تحول سلامت آب رفته است به طوری که طبق ارزیابی غیر رسمی اخیر از همکاران سراسر کشور، تنها ۲۰ درصد همکاران با تأخیر کمتر از ۶ ماه موفق به دریافت بخش هایی از کارانه خود شده‌اند و حدود ۵۰ درصد همکاران بعد از گذشت ۹ ماه و موارد بسیاری پس از گذشت ۱۲ ماه نیز کارانه استحقاقی خود را دریافت نکرده اند. این بند به تفصیل در کارزار قبلی مورد مطالبه قرار گرفت ولی همچنان بعد از یک سال کوچکترین تغییر رویه ای مشاهده نشده است و کلیدواژه های مسئولان این نهادها متأسفانه همچنان واژه های کلیشه ایی چون "بحران و شرایط خاص"، "عدم بودجه" و "یادآوریِ مکررِ تعهدات و وظیفه پزشکان به آنها بدونِ در نظر گرفتنِ حق و حقوقِ آنها" و "معوقات بیمه ها" می‌باشد.
۷. قریب به اتفاق همکاران از تعاملات با مسئولان وزارتخانه و به ویژه امور مربوط به متخصصان ضریب کا رضایت ندارند. گزارشات بسیاری از سوء رفتار کارشناسان وزارت بهداشت و برخوردهای زشت و دون شأن آنها با پزشکان متخصص وجود دارد. کمیسیون های جابجایی تنها دو بار در سال به صورت آنلاین برگزار شده و مسئولان مربوطه تا حد امکان از ملاقات و یا حتی پاسخگویی تلفنی به همکاران امتناع می‌کنند. مرجع کارآمدی جهت پیگیری امور و حمایت از موارد خاص وجود ندارد و همچنین مرجعی که از طریقِ سایت در وزاتخانه جهت ثبت شکایت کارکنان وجود دارد بسیار عملکرد محافظه کارانه ای دارد و اغلب از جوابیه ی مکتوب نامه ها در سایت نیز امتناع می‌کنند! علاوه بر این هیچ نظارتی بر حسن اجرای آیین نامه ها، تعهدات معاونت های درمان در قبال متخصصان ضریب کا و حتی میزان پرداختی آنها وجود ندارد.
ما پزشکان به ویژه پزشکان جوان شاغل در مراکز دولتی و متخصصان ضریب کا شاغل در مناطق محروم، از جناب ریاست محترم جمهور و ریاست محترم مجلس می‌خواهیم در اسرع وقت با هدف افزایش امید و پیاده سازی عدالت در جامعه ی جوان پزشکان به این موضوع ورود کنند و رسیدگی به این مطالبات را جزوِ اولویت های خود قرار دهند. از شما خواستاریم ضمن برگزاری جلسات با نمایندگان و فعالین صنفی ما در سازمان نظام پزشکی، از نزدیک صدای ما را بشنوید و بانگ جرسی را که طی سالهای اخیر از افت کیفیت خدمات درمانی، ناامیدی، افسردگی، خشم، مهاجرت و مرگ خودخواسته ی پزشکان بلند شده، هرچه زودتر دریابید، پیش از آنکه فاجعه ی دیگری از این دست را شاهد باشیم.

با امتنان