بسمه‌تعالی
ریاست و نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی
با سلام؛
ما مادران، مادربزرگ‌ها و خانواده‌هایی هستیم که با گوشت و پوست خود، درد دوریِ فرزند را کشیده‌ایم.
سال‌ها کودکان‌مان را با عشق بزرگ کرده‌ایم، شب‌بیداری کشیده‌ایم، تنهایی‌ها را تحمل کرده‌ایم؛ اما به‌محض رسیدن فرزند به سن هفت‌سالگی، با توسل به ظاهر قانون، بدون توجه به پویایی فقه شیعه، او را از آغوش ما جدا کرده و به اجبار به پدر تحویل داده‌اند، حتی در شرایطی که کودک هیچ وابستگی به پدر ندارد یا پدر از کودک برای آزار مادر سوءاستفاده می‌کند.
در موارد زیادی، کودکان دچار افسردگی، اضطراب، سردرگمی و احساس طردشدگی شده‌اند.
ما با چشم خود دیده‌ایم که چطور جدایی اجباری از مادر، کودکی را از درون می‌سوزاند و مادر، روزهایش را با اشک و حسرت دیدار فرزندش می‌گذراند.
ما از شما مسئولان محترم تقاضا داریم:
خواسته‌های ما:
۱. اصلاح قانون حضانت به‌گونه‌ای که حضانت مادر برای او اولویت داشته باشد، مگر در شرایط خاص.
۲. توقف اجرای خودکار حضانت بر اساس سن و بررسی دقیق شرایط روانی و عاطفی کودک در هر پرونده.
۳. مجازات والدینی که از کودک برای انتقام‌گیری یا فشار به طرف دیگر سوءاستفاده می‌کنند.
۴. ضمانت اجرایی جدی‌تر برای حق ملاقات مادران با فرزندان‌شان.
ما خواهان بازنگری در قانونی هستیم که به‌جای حمایت از سلامت کودک، او را ابزار جنگ بین والدین می‌کند.
لطفاً صدای ما را بشنوید؛ صدای مادرانی که فرزندان‌شان را تنها به‌خاطر عددی به نام «سن» از دست داده‌اند.
موفق شد
ویژه
