ریاست محترم قوه قضائیه
ریاست محترم سازمان زندانها
با سلام؛
همین چند روز پیش، قدیمیترین زندانی زن تهران پس از ۱۹ سال حبس، با کمک مردم و قهرمانان ملی آزاد شد. این خبر شیرین بود، اما یک سؤال تلخ در ذهن همه ما حک شد:
چرا باید ۱۹ سال طول بکشد؟
آیا مشکل از بیتفاوتی مردم بود یا از ساختار و نهادی که صدای نیازمندان را به گوش خیرین نمیرساند؟
داستان این زن، داستان هزاران انسان آبرومند دیگر است:
- پدری که در یک تصادف ناخواسته، بدهکار دیهای سنگین شده و توان پرداختش را ندارد.
- مادری که برای چرخاندن زندگی، چک کشیده و آینده خودش و فرزندانش تباه شده است.
- جوانی که با نیت خیر، ضامن دوستش شده و حالا خودش پشت میلههاست.
امروز، نزدیک به ۱۸ هزار نفر شهروند مانند من و شما، تنها به جرم «فقر» در زندانها فراموش شدهاند. اتفاقی که ممکن است روزی برای هر یک از ما رخ دهد...
راهحل این مشکل، چهار سال پیش در قانون پیشبینی شده است:
«سامانه اقدامات حمایتی» سامانهای که باید پلی باشد میان دلهای مهربان مردم و انسانهای آبرومندی که تنها گناهشان فقر است.
اما این پل هنوز ساخته نشده…
و هر روز تأخیر، یعنی یک روز حبس بیشتر برای هزاران انسانی که میتوانستند با کمکهای خرد مردمی آزاد شوند.
بیایید صدای خاموش این ۱۸,۰۰۰ نفر و خانوادههای چشمانتظارشان باشیم.
ما، امضاکنندگان این پویش، از مسئولین میخواهیم هرچه سریعتر به این انتظار چهارساله پایان دهند و «سامانه اقدامات حمایتی» را راهاندازی کنند.
با پیوستن به این کارزار، در تحقق عدالت و آزادی ۱۸۰۰۰ انسان آبرومند سهیم شوید.
موفق شد
ویژه
