جناب آقای قالیباف
رئیس محترم مجلس شورای اسلامی
نمایندگان محترم

سلام و درود و عرض خسته نباشید و آرزوی توفیق روزافزون  
به عنوان جمعی از تحصیل‌کردگان و نیروی کار این جامعه و به نمایندگی از جامعه کارمندان و کارگران خواهشمندیم در خصوص بازنگری قانون کار (مصوب سال ۱۳۶۹) و به‌روز کردن مواد قانونی با توجه به شرایط کنونی جامعه و با رویکرد مطالعه تطبیقی با سایر کشورهای توسعه‌یافته که تولید ناخالص ملی بالایی نیز دارند، اقدام عاجل صورت گیرد.
لطفاً نمایندگان محترم فکری اساسی به حال این وضعیت نمایند. پدرانی که ناچار هستند دو شیفت کار کنند با حقوق‌های ناچیز، مادران شاغلی که از شدت خستگی درست فرزندان خود را نمی‌بینند و به خاطر شرایط بد اقتصادی ناچار هستند که برای رفاه خانواده کار کنند.
 آیا نباید انرژی و زمانی برای تربیت نسل آینده در نظر گرفته شود؟ فرزندانی که کمبود روانی و کمبود محبت دارند و پدر و مادر خسته‌ای که نمی‌توانند آنچه که حق فرزند است ادا کنند و هر روز با کوله‌باری از احساس گناه نسبت به سایر نقش‌هایی که دارند (والد بودن، فرزند بودن، همسر بودن، خواهر و برادر بودن و...) به سر کار می‌روند. گویی تنها نقش ما در زندگی کارگر یا کارمند بودن است و لاغیر.
 بارها در رسانه‌ها اعلام شده است که ساعت کاری مفید در ایران ۲ ساعت است. اگر واقعاً همین‌طور است که اعلام می‌شود چرا اصرار دارند که کارکنان ۸ ساعت و حتی بیشتر در محل کار حضور داشته باشند آیا جز هزینه آب و برق و اینترنت و هزینه فرصت‌های از دست رفته عایدی دیگری دارد؟ حضور فیزیکی افراد در محل کار در حالی که روح و ذهنشان مشغول خانواده، فرزند و مشکلات دیگر است چه ارزش افزوده‌ای ایجاد می‌کند؟
بعد از اتمام کار هم تحمل ساعت ها ترافیک تا رسیدن به منزل دیگر نه اعصاب و نه توانی باقی می‌گذارد. درحالی که خیلی از مشاغل به راحتی می‌توانند در دورکاری کارشان را انجام بدهند و باعث شلوغی خیابان‌ها و ایجاد آلودگی نشوند. چرا در کشور ما تصور این است که دورکاری مربوط به ایام کروناست و حتی در زمان کرونا هم موارد اعلامی به درستی رعایت نمی‌شود؟
 چرا باید این همه ساعت جسم افراد در محل کار تحلیل برود و روح و ذهنشان جای دیگری باشد. آیا برقرای تعادل بین کار و زندگی بدون تغییر شرایط امروز ممکن است؟ چه کسی مسئول است؟
در ایام کرونا تجربیات ارزشمندی کسب شد در قبال هزینه بسیار سنگینی که بر جامعه و حاکمیت تحمیل شد. خانواده‌های بسیاری که سرپرستشان را از دست دادند و عواقبی که بر تک‌تک اعضای خانواده تحمیل شده است. اما کرونا غیر از اینکه یک بیماری باشد یک آموزگار است. کرونا به ما یاد داد که در شرایط بحرانی کسب و کارمان را تطبیق دهیم. ما یاد گرفتیم از طریق دورکاری و نصب سیستم‌های کاری از راه دور وظایف کاری را به نحو احسن انجام دهیم. ارتقا بهداشت فردی و اجتماعی، کم شدن رفت و آمدهای غیرضروری، گسترش آموزش‌های آنلاین، گسترش خرید و فروش آنلاین، ترغیب شدن افراد به استفاده از تکنولوژی‌ها و درکل تغییر سبک زندگی از پیامدهای مؤثر این اپیدمی بوده است.
روشن است که مقاومت در مقابل چنین پدیده‌هایی جز نابودی نخواهد بود و ما ناچار هستیم سبک زندگی‌مان را تغییر دهیم. بعد از تحمل این دوران، حس نیاز به تغییر در برخی از قوانین جاری در کشور بیش از پیش احساس می‌شود. اما متأسفانه برخی از قوانین جاری در کشور هیچ تناسبی با سال ۱۴۰۰ هجری شمسی ندارد.
 هدف از ایجاد این کمپین درخواست بررسی فوری بخشی از قانون کار است که زندگی تعداد زیادی از افراد در جامعه را تحت‌تأثیر خود دارد و این بخش مهم، چیزی نیست جز ساعت کاری کارکنان و برقراری تعادل بین کار و زندگی.
قانون کار مصوب ۱۳۶۹ بر اساس نیازها و رویکرد­­های زمان خود تصویب شده است و تا به امروز تغییری نداشته است. غیر از زمان کرونا و مسائل نوپدید زیادی که ایجاد شده، در کل ساعت کاری نیاز به بازنگری دارد.
این قانون سی سال پیش به اقتضای زمان تصویب شده است. قطعاً سی سال پیش اینترنت و سایر تکنولوژی‌ها به شکل امروزی نبوده است. قطعاً انجام امور و حتی ارسال یک نامه بسیار زمان‌بر بوده است. قطعاً ترافیک و آلودگی به شکل امروز زندگی انسان را تهدید نمی‌کرده است.
کشورهای توسعه‌یافته با کمترین ساعت کاری (دانمارک ۳۸ ساعت، فرانسه ۳۹ ساعت، آلمان ۴۰ ساعت) در هفته عملکرد و تولید ناخالص بالایی نیز دارند و حتی به فکر تعدیل این مقادیر از ساعت کاری نیز هستند. پس چرا در ایران هنوز ما قوانین سی سال پیش را بدون هیچ فکری فقط اجرا می‌کنیم؟
لطفاً در خصوص کم شدن ساعات کاری بر اساس شرایط امروز جامعه و دنیا، برقراری دورکاری و گسترش فرهنگ دورکاری، برقراری حقوق و مزایای کافی برای کارمندان اقدام عاجل صورت گیرد. قطعاً و تاکیدً این خواسته تمام جامعه کارگران و کارمندان است.

با تشکر