داود معمار در پاسخ به نجمه عالم فرد: متأسفانه به جای اینکه برید مطالعه کنید و با سند جواب بدید، رفتید سمت توهین و قومی گرایی". ای کاش یه ذره هم که شده، تاریخ همین مشاهیری که اسم می‌برید رو می‌خوندید. یکم در مورد مادر حافظ: اینکه گفتید"هیچ مدرکی نیست" اصلاً درست نیست. منبع اصلی ما کتاب "تذکره میخانه تالیف ملا عبدالنبی فخرالزمانی قزوینی" متعلق به قرن یازدهمه که صراحتاً نوشته: "مادرحافظ کازرونی بود و در محله دروازه کازرون شیراز سکنی داشته است." بعد از اون،توی لغتنامه دهخدا و همینطور تحقیقای جدیدتر (مثلاً کارهای قاسم غنی) هم همین موضوع تأیید شده. پس"کازرونی بودن مادر حافظ" یه روایت تاریخی معتباره، نه یه حرف بی‌سنده. بهتره به جای انکار و تندی، بپذیریم که حافظ افتخار مشترک همه‌ی فارس و ایرانه، چه شیراز و چه کازرون. حالا برسیم به قطب‌الدین: بله،درست شنیدید! وقتی می‌گم برید تاریخ بخونید دلیل دارم. اگه سری به موزه زینت‌الملوک توی همون شیراز بزنید (که مطمئنم نزدید)، توی زیرزمینش مجسمه مشاهیر رو گذاشتن. اونجا با اینکه اسمش رو "قطب‌الدین شیرازی" گذاشتن، اما توی توضیحات زندگی‌نامه‌اش نوشته که اصالتاً کازرونیه و دایی سعدی هم بوده! اسم کاملش هم میشه"قطب‌الدین محمود بن مسعود بن مصلح کازرونی" که سال ۶۳۳ توی کازرون به دنیا اومده. منابع معتبر زیادی هم این رو تأیید می‌کنن. ماجرای نرگس کازرون: شما باز هم بدون هیچ سندی ادعا کردید که شیراز خودش نرگس داشته!خب باشه، لطف کنید و بگید کدوم قسمت شیراز؟ توی کدوم کتاب نوشته؟ من براتون یه سند تاریخی دارم: توی تاریخ ۲۳ آبان ۱۳۱۰،حاکم شیراز به حاکم کازرون نامه نوشته و درخواست کرده ۱۰۰ من پیاز نرگس، به همراه کارگر متخصص، برای کاشت توی باغ حافظیه براشون بفرسته! حالا شما خودتون قضاوت کنید:اگه شیراز مهد نرگس بود، چرا باید برن از کازرون درخواست پیاز نرگس کنن؟ مسئله اقلیمه!نرگس به آب‌وهوای مرطوب و خاک سبک احتیاج داره که دقیقاً تو کازرون فراهمه. خاک شیراز برای کشت انبوه نرگس مناسب نیست و خاک اون سنگین و رطوبت نداره. در ضمن جهت اطلاع سال ۱۴۰۰ هم نرگس کازرون ثبت ملی شده! و اما در مورد قوم زنگبار در آفریفا در "سفرنامه برادران امیدوار" آمده که این دو برادر با اهالی زنگبار اطلاعاتی را کسب کرده اند، اهالی گفته اند که اجداد آنها قوم شیرازی ، کازرونی بودند از نسل فردی به نام حسن. که وی از کازرون به دیار زنگبار مهاجرت کرد و پایه های حکومت شیرازی ها را بوجود آورد. قوم شیرازی نزدیک به چند صد سال حاکمیت زنگبار را در دست داشتند که دوره ای درخشان بوده است. در برخی منابع از چند کازرونی مدفون در قبرستان این منطقه نام برده شده است. زبان بومی زگبار سواحیلی نام دارد که برخی از واژه های کازرونی در آن موجود است حرف آخر: نخست آنکه ایران و تمام نقاط آن،ارث پدری هیچ‌کس نیست و شما از شیراز به اندازهٔ تمام ایرانیان سهم دارید. دوّم،مهاجرت پدیده‌ای دلبخواه و تفریحی نیست؛ بلکه معمولاً حاصل فقر امکانات و فرصت‌هاست. وقتی امکانات پزشکی،آموزشی، شغلی و فرهنگی عمدتاً در مراکز استان‌ها متمرکز شود، ساکنان شهرهای دیگر ناچار به مهاجرت می‌شند مثال واضح اون،ایجاد قطب پزشکی در شیراز هست. فردی که نیاز به درمان تخصصی دارد، اگر نزدیک‌ترین پزشک یا بیمارستان مجهز را فقط در شیراز پیدا کنه، ناچار است صدها کیلومتر سفر کند یا حتی به طور موقت مهاجرت کنه. ضمناًطبق آمار سال ۱۳۹۵، حدود ۲۰۰ هزار نفر تنها از استان فارس به تهران مهاجرت کرده‌اند که برآورد شده نیمی از آنان شیرازی بوده‌اند (دقت کنید: فقط مهاجرت به تهران! سایر کلان‌شهرها جای خود دارند!). پس خوب است آنان نیز از شما بپرسند: «از جان ما چه می‌خواهید؟!» علاوه بر این،مهاجرت – که خود من با آن مخالفم – برای شهر مقصد، ورود سرمایه و پول را نیز به همراه داشته و صرفاً یک ضرر خالص نبوده و بیشترین ضرر رو مردم اون ناحیه کردن که بدلیل عدم امکانات بالجبار مهاجرت کردن و الان با نیش و کنایه قومی گرایانه شما مواجه شدن!
💬 پاسخ