سید امید منصوری مستوفی : درود کارزار ( پرداخت حق بیمه مزایا و رفاهیات ) به گروه‌های دیگر ارسال و به دوستانتان توصیه نمایید https://www.karzar.net/223018 لطفا حمایت کنید تغییر از شما شروع میشود با احترام
💬 پاسخ

سحر عباسی طرئی : در پی افت فشار آب در برخی مناطق تهران، شرکت آب از شهروندان خواسته است در ساختمان‌ها پمپ و مخزن نصب کنند تا مشکل فشار کم حل شود. این توصیه، در ظاهر ساده و سریع است، اما در واقع نتیجه‌ی کمبود سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های آبرسانی و عدم اجرای طرح‌های تقویتی در سطح شبکه است. از دید مهندسی و اقتصادی، این سیاست **یک راه‌حل موقت و غیرسیستمی** است که هزینه و مسئولیت را از دولت به مردم منتقل می‌کند. ۱. برآورد هزینه‌ها و واقعیت اقتصادی در سال ۱۴۰۴، هزینه یک مجموعه کامل شامل پمپ، مخزن، ست کنترل، اتصالات و نصب، برای هر واحد مسکونی **۱۰ تا ۲۰ میلیون تومان** است. اگر نیمی از خانوارهای تهران (حدود ۱.۶ میلیون خانوار) چنین سیستمی نصب کنند، هزینه کلی مردم به حدود **۲۴ هزار میلیارد تومان** می‌رسد. این رقم در مقیاس شهری بسیار بزرگ است و هر سال با تورم افزایش می‌یابد. در مقابل، **بوسترپمپ‌های منطقه‌ای یا ایستگاه‌های تقویت فشار مرکزی** راه‌حلی اصولی‌تر و استاندارد جهانی هستند. اما هزینه واقعی آن‌ها، برخلاف تصور اولیه، پایین نیست. یک ایستگاه تقویتی شهری (Municipal Pumping Station) پروژه‌ای زیرساختی است که شامل موارد زیر می‌شود: * زمین و ساختمان مقاوم، * پمپ‌های صنعتی بزرگ و الکتروموتورهای ولتاژ بالا، * تابلو برق فشار قوی، ترانس و سیستم‌های کنترل VFD، * کنترل‌گرهای PLC و ابزار دقیق با قابلیت کنترل از راه دور، * لوله‌کشی اصلی و شیرآلات صنعتی با قطر زیاد. برآورد واقع‌بینانه نشان می‌دهد هزینه احداث هر ایستگاه در مقیاس شهری می‌تواند **چند صد میلیارد تومان** (و برای ایستگاه‌های کلیدی حتی هزاران میلیارد تومان) باشد. با توجه به وسعت و توپوگرافی تهران، احتمالاً ده‌ها ایستگاه نیاز است تا شبکه فشار متعادل شود. بنابراین هزینه کل پروژه‌ی تقویت فشار مرکزی ممکن است چند هزار میلیارد تومان باشد، نه چند میلیارد. با این حال، حتی با این هزینه بالا، این طرح **پایدار، عادلانه و مهندسی‌شده** است و در بلندمدت به‌مراتب اقتصادی‌تر از تحمیل ده‌ها هزار میلیارد تومان هزینه شخصی به مردم برای پمپ‌های خانگی محسوب می‌شود. ۲. نکات فنی و عملکردی پمپ‌ها * توان مصرفی هر پمپ خانگی بین **۵۰۰ تا ۱۵۰۰ وات** است. با وجود چرخه کاری حدود ۲۰ تا ۴۰ درصد (Duty Cycle)، باز هم مجموع مصرف برق میلیون‌ها پمپ کوچک، بار سنگینی به شبکه برق کشور تحمیل می‌کند، به‌ویژه در ساعات اوج مصرف. * مکش مستقیم از شبکه بدون استفاده از مخزن، خطرناک است و می‌تواند باعث ایجاد فشار منفی، برگشت آلودگی و بی‌ثباتی شبکه شود. اگرچه وجود مخزن این مشکل را تا حد زیادی برطرف می‌کند، اما اطلاع‌رسانی ناکافی باعث شده بسیاری از مردم فقط پمپ نصب کنند. * فشار طبیعی شبکه برای ساختمان‌های **تا ۳ طبقه** معمولاً کافی است. افت محسوس از طبقه ۴ به بالا رخ می‌دهد. طبق مقررات مبحث ۱۶ و نشریه ۱۲۸، افت فشار ارتفاعی حدود **۰.۳۳ بار به ازای هر طبقه** است. اگر فشار پایه شبکه ۳ بار باشد، ساختمان تا حدود ۸ طبقه بدون پمپ قابل استفاده است. بنابراین نصب پمپ در ساختمان‌های کوتاه‌مرتبه، بیشتر ناشی از طراحی غیراستاندارد یا بی‌اعتمادی مردم به شبکه است تا نیاز واقعی. در آپارتمان‌های ۳ تا ۵ طبقه، معمولاً یک **مخزن مشترک در همکف یا پشت‌بام** همراه با **بوسترپمپ کوچک مشترک** کافی است. در برج‌های بلندتر، سیستم‌های چندمرحله‌ای (بوستر مرکزی با تقسیم فشار طبقه‌به‌طبقه) نصب می‌شود. اما در خانه‌های قدیمی و تک‌واحدی که همکاری میان ساکنان وجود ندارد، ناچارند پمپ و مخزن جداگانه نصب کنند. ۳. پیامدهای زیست‌محیطی و اقتصادی بخش زیادی از پمپ‌ها و لوازم جانبی از کشورهایی مانند چین و ایتالیا وارد می‌شوند. در نتیجه، اجرای گسترده‌ی این طرح موجب **خروج ارز** قابل‌توجه و افزایش وابستگی وارداتی می‌شود. افزون بر این، پمپ‌های کوچک طول عمر کوتاه دارند و در صورت خرابی، تبدیل به **زباله صنعتی** می‌شوند که بازیافت آن دشوار است. از سوی دیگر، مجموع مصرف برق این تجهیزات، به ویژه در تابستان، می‌تواند فشار جدی بر شبکه برق کشور وارد کند. ۴. تجربه کشورهای دیگر در کشورهای دارای بحران آب مانند **ایتالیا، هند، برزیل و چین**، سیاست‌ها متفاوت اما هدفمند است: * در *ایتالیا* از حسگرهای فشار هوشمند و پمپ‌های خودکار VFD با کنترل مرکزی در هر بلوک استفاده می‌شود. * در *هند* نصب مخزن پشت‌بام برای همه ساختمان‌ها اجباری است و مکش مستقیم از شبکه کاملاً ممنوع است. * در *برزیل*، ایستگاه‌های فشار منطقه‌ای با مخزن زمینی در نقاط بحرانی نصب می‌شود و کل شبکه از مرکز کنترل می‌شود. * در *چین*، استفاده از پمپ خانگی مستقل از شبکه ممنوع است و بوسترپمپ‌های شهری جزئی از زیرساخت رسمی هستند. ۵. جمع‌بندی در مجموع، نصب پمپ خانگی برای هر واحد، راهکاری فوری اما غیرپایدار است. این سیاست باعث اتلاف منابع مالی، افزایش مصرف انرژی و تضعیف شبکه آب می‌شود. در مقابل، اجرای طرح جامع تقویت فشار مرکزی هرچند پرهزینه‌تر برای دولت است، اما از نظر مهندسی، زیست‌محیطی و عدالت اجتماعی، "راه‌حل صحیح و پایدار" محسوب می‌شود. به‌جای انتقال بار مالی به میلیون‌ها خانوار، باید با سرمایه‌گذاری متمرکز و مدیریت هوشمند شبکه، فشار آب شهری را برای همه شهروندان به‌طور پایدار تأمین کرد.
💬 پاسخ

سحر عباسی طرئی : تهران تشنه نیست، قربانی مدیریت شهری‌ست! مروری بر زنجیره تصمیم‌هایی که تهران را به لبه بحران کشاند تصور کن: از ارتفاعات شمال تهران، برف می‌بارد. شاخه‌های خشک شمشادها زیر لایه‌ای سفید پنهان شده‌اند. اما کمتر از دو ماه بعد، همین برف که می‌توانست نجات‌بخش باشد، در یک بعدازظهر گرم بهاری، به سیلابی بدل می‌شود که از کوه پایین می‌غلتد و از شهر عبور می‌کند—بدون اینکه حتی یک لیترش وارد سد لتیان یا کرج شود. این همان تناقض تلخ آبی تهران است: آسمان می‌بخشد، اما ما ذخیره نمی‌کنیم. حقیقت تلخ به زبان ارقام: در زمستان ۱۴۰۲، تهران بیش از ۲۳۰ میلی‌متر بارش دریافت کرد، اما حجم ذخیره‌شده در سدهای اطراف شهر، تنها ۳۴٪ ظرفیت طراحی بود. روزانه بیش از ۳.۲ میلیون مترمکعب آب شرب برای مواردی مصرف می‌شود که قابل جایگزینی با آب خاکستری یا پساب است (منبع: شرکت آب و فاضلاب تهران ۱۴۰۳). تنها ۸٪ از پساب تولیدی شهری دوباره استفاده می‌شود، در حالی که استاندارد جهانی در شهرهای کم‌آب بالای ۴۰٪ است. دلایل بحران: چرا تهران، شهری با برف، بی‌آب است؟ ۱. سیلاب‌های بلااستفاده وقتی برف زود ذوب می‌شود، آب با فشار زیاد از بستر رودها عبور می‌کند. تهران فاقد بندهای انحرافی و پخش‌کننده سیلاب است. نه آب زیر زمین می‌رود، نه وارد سدها می‌شود؛ فقط از دست می‌رود. ۲. مصرف ناپایدار در باغ‌ویلاها، برجهای لوکس و صنایع اطراف در حال حاضر، بخشی از منابع سدها بی‌هیچ توجیه منطقی، صرف تأمین آب صنایع پرمصرف و مشاعات برجهای لوکس و  ویلاهای لاکچری در اطراف تهران می‌شود؛ تصمیم‌هایی که نه بر اساس اقلیم است، نه بر اساس منطق بوم‌شناسی، بلکه محصول سیاست‌های مقطعی و پراکنده، بی‌پاسخ‌گو و فاقد شفافیت در مدیریت شهری و منابع آب است. به‌دلیل نبود تفکیک شبکه، آب با کیفیت شرب در مصارفی استفاده می‌شود که نیاز به این سطح از کیفیت ندارند. این یعنی بی‌عدالتی در مصرف. ۳. غیاب مدیریت یکپارچه آب تهران بین چند نهاد دست‌به‌دست می‌شود؛ وزارت نیرو، شهرداری، صنایع، جهاد کشاورزی. ولی پاسخگویی و هماهنگی کجاست؟ بحران‌ها مدیریت نمی‌شوند؛ فقط «تحمل» می‌شوند. ۴. کمبود بازچرخانی و استفاده مجدد از پساب شهری با وجود ظرفیت بالای تولید پساب شهری در تهران، بخش ناچیزی از آن تصفیه و مجدداً استفاده می‌شود. فضای سبز بزرگراه‌ها، شهرک‌های صنعتی، و بخش کشاورزی اطراف تهران همچنان وابسته به منابع اصلی آب شرب و یا چاه های محلی هستند. راهکارهایی که دنیا انجام داده، چرا ما نه؟ ۱. مهار روان‌آب و جلوگیری از هدررفت سیلاب ایجاد بندهای خاکی انحرافی و حوضچه‌های ذخیره در نقاط بحرانی رودخانه‌ای. پیاده‌سازی طرح «شهر اسفنجی» در مناطق شهری برای جذب و نفوذ آب سطحی (مثلاً در باغچه‌های نفوذپذیر، بام سبز، مسیرهای سنگفرش متخلخل) — مفهومی موفق در وین، لندن و بانکوک.شهرهایی مثل وین، بانکوک، و شنژن با تبدیل آسفالت‌های بی‌مصرف به سطوح نفوذپذیر، روان‌آب را جذب کرده‌اند. این طرح باعث کاهش ۴۰٪ی بار سیلاب و افزایش منابع آب زیرزمینی شد. ۲. تفکیک شبکه آب شرب و آب غیرشرب ایجاد شبکه دوم برای انتقال پساب تصفیه‌شده جهت آبیاری، فضای سبز، و مصارف صنعتی. الزام صنایع بزرگ و مجتمع‌های اداری به استفاده از آب بازیافتی. مدل موفق: سنگاپور، بارسلونا، لس‌آنجلس «در ایران نیز هرچند پراکنده، نمونه‌هایی از بازچرخانی آب تجربه شده‌اند؛ برای مثال، در منطقه ۲۲ تهران شبکه‌ای محدود از بازیافت آب خاکستری برای فضای سبز راه‌اندازی شده، هرچند به‌دلیل نبود سیاست‌های حمایتی، این پروژه‌ها از مقیاس‌پذیری بازمانده‌اند.» ۳. بازچرخانی آب خاکستری در سطح واحدهای مسکونی جداسازی آب خاکستری (حمام، روشویی، لباسشویی) در ساختمان‌های جدید. تصفیه سبک در محل و استفاده مجدد برای فلاش‌تانک و آبیاری فضای سبز. مشوق‌های اقتصادی برای برج‌ها یا محله‌های سبز. مدل موفق: استرالیا، کالیفرنیا، دبی ۴. اصلاح کاربری فضای سبز شهری استفاده از گونه‌های گیاهی مقاوم به خشکی در فضای سبز شهری. حذف تدریجی چمن و درختان پرآب‌بر از حاشیه بزرگراه‌ها و جایگزینی با فضای سبز کم‌مصرف. جمع‌بندی و دعوت به تغییر بحران آب تهران را می‌توان به دو نوع فعال و غیر فعال تقسیم کرد: بحران طبیعی: کاهش بارش، خشکسالی بی‌سابقه بحران ساختاری: مصرف بی‌رویه، فقدان زیرساخت بازچرخانی، و مدیریت یکپارچه ناموفق. با ترکیب مناسب ابزارهای اجرایی (مثل شبکه تفکیک، فاضلاب، قاعده‌گذاری مصرف، زیرساخت مهاری) و همراهی دولت، شهرداری و مردم، می‌توان این بحران را به فرصتی برای ساخت شهری پایدار و مقاوم تبدیل کرد.
💬 پاسخ

جواد دوست محمدیان : از حق داشتن نماینده مستقل برای هر یک از مناطق ۲۲ گانه شهر حمایت کنیم ،🌄🙏 https://www.karzar.net/121094
💬 پاسخ

امیررضا فیضی : 📢 کارزار مردمی برای اصلاح مدیریت آب تهران تهران تشنه نیست، مدیریت تشنه‌ی اصلاح است. اگر باران هم ببارد، بدون نوسازی شبکه فرسوده، باز هم آب از دست می‌رود. درخواست ما از دولت: نوسازی فوری شبکه، جمع‌آوری آب باران، و شفاف‌سازی عملکرد آبفا. ✍️ با امضا حمایت کن: 🔗 karzar.net/267352 #باران_راه_حل_نیست_مدیریت_کنید #آب_برای_زندگی
💬 پاسخ

رضا زینالی : طبق قوانین ثبت احوال کشور تغییر نام های عربی به نام های فارسی غیر قانونی است. کارزاری آماده کردیم که این قوانین تغییر کنن لطفاً حمایت کنید ممنون https://www.karzar.net/238590
💬 پاسخ

آمنه محسنی پور : سلام و درود تهرانی ها خواهشا کمی حیا و عفت را در بین بانوان رواج دهید وگرنه مصیبت های بیشتری بر همه وارد می شود. کمی قرآن بخوانیم، خداوند در گناهان عمومی و آشکار، بلاهای خود را نازل می کند. خداوند با کسی تعارف و رودربایستی ندارد. والسلام
💬 پاسخ

سحر عباسی : شکایتی هم تنظیم کردم به بازرسی کل رونوشت ریاست جمهوری عنوان شکایت: درخواست بررسی و برخورد با قصور شرکت آب و فاضلاب تهران در مدیریت فشار شبکه و نظارت بر نصب غیرمجاز پمپ‌های خانگی متن نامه: با سلام و احترام، به استحضار می‌رساند در ماه‌های اخیر، به دلیل افت مکرر فشار آب در بسیاری از مناطق تهران، شهروندان ناچار شده‌اند بدون مجوز و خارج از ضوابط فنی، اقدام به نصب پمپ‌های آب در واحدهای مسکونی خود نمایند. این اقدام خودسرانه، هرچند از سر اجبار و بی‌برنامگی بوده، عملاً باعث اخلال در تعادل فشار شبکه، آسیب به تأسیسات شهری و تضییع حق سایر مشترکان شده است. بدیهی است که در طراحی شبکه آبرسانی شهری، فشار و دبی باید بر اساس نقشه‌های توپوگرافی، ارتفاع نسبی و ظرفیت مخازن تنظیم شود. در حالی که طی ماه‌های اخیر، هیچ‌گونه اقدام مؤثر از سوی شرکت آب و فاضلاب برای مدیریت هوشمند فشار، تفکیک مناطق یا اطلاع‌رسانی دقیق به مردم انجام نشده است. در نتیجه، بخشی از مسئولیت این بی‌نظمی و ناهنجاری در شبکه آب، مستقیماً متوجه ضعف نظارت و برنامه‌ریزی فنی آن شرکت است، نه صرفاً رفتار مردم. لذا خواهشمند است دستور فرمایید: ۱. موضوع در هیأت‌های نظارت و فنی سازمان بازرسی کل کشور بررسی شود. ۲. دلایل عدم پیش‌بینی سامانه‌های کنترل فشار متناسب با توپوگرافی تهران روشن گردد. ۳. شرکت آب و فاضلاب تهران نسبت به پاسخگویی شفاف و اصلاح فوری شبکه اقدام نماید. ضمیمه و مورد مستند: در تاریخ پنج‌شنبه ۱۵ آبان ساعت ۱۸، آب در بخش‌هایی از محله نارمک (منطقه ۸ تهران) به‌طور کامل قطع شد و تا شنبه صبح، ساعت حدود ۹ ادامه داشت. با وجود تماس مکرر با سامانه ۱۲۲ شرکت آب و فاضلاب تهران، پاسخ اپراتورها مبنی بر «عدم وجود قطعی در منطقه» بود. این در حالی است که قطعی آب به‌صورت مستمر در چندین بلوک ادامه داشت و اطلاع‌رسانی قبلی نیز انجام نشده بود. چنین وضعیت‌هایی نشان‌دهنده‌ی فقدان سامانه مانیتورینگ دقیق و پاسخ‌گویی واقعی در مرکز ۱۲۲ است و ضرورت بازنگری فوری در نحوه عملکرد و اطلاع‌رسانی شرکت آب و فاضلاب تهران را دوچندان می‌کند. کارزار مردمی در جریان: این کارزار (شماره کارزار: ۲۶۶۴۴۲) به منظور رسیدگی به قطعی مکرر آب تهران، اطلاع‌رسانی شفاف و اصلاح زیرساخت‌های فرسوده راه‌اندازی شده است. بیش از صدها شهروند در مناطق مختلف تهران تاکنون در آن شرکت کرده و امضاهای خود را ثبت کرده‌اند. این کارزار تنها برای گلایه نیست؛ راهکارهای عملی و اجرایی نیز پیشنهاد شده است، از جمله: بازچرخانی آب خاکستری و پساب شهری مهار روان‌آب‌ها و سیلاب‌ها هوشمندسازی مدیریت فشار و شبکه آب هدف ما، شفافیت، پاسخگویی و مدیریت حرفه‌ای منابع آب تهران است و نشان می‌دهد که این موضوع تنها یک مشکل فردی نیست، بلکه خواست جمعی مردم است. رونوشت: دفتر ریاست‌جمهوری
💬 پاسخ