بسم الله الرحمن الرحیم
و بسم الله المنتقم من الظالمین...
به نام خدایی آغاز میکنیم که صدای مظلومان را پیش از فریادشان می‌شنود و زمین را به صالحان خواهد سپرد برای اقامهٔ حق و حقیقت.
جناب آنتونیو گوترش،
دبیرکل محترم سازمان ملل متحد
بیانیه‌ای که پیش رویتان قرار گرفته با خون دل و بغضی فروخفته نوشته شده است تا اتمام حجتی باشد بر آنان که آزاد و آزاده‌اند.
ما حیرانیم که از کدام درد آغاز کنیم:
از خانه‌های کوچکی که زیر آوار بزرگ‌ترین سکوت تاریخ دفن شده‌اند؟
از کودکانی که میان دود و خاکستر، نه برای بازی بلکه برای زنده ماندن می‌دوند؟
از نوزاد محمد ناصر که در آغوش مادر جان داد یا از آیلین البکری شش‌ساله که در مدرسهٔ بمباران‌شده جان باخت؟
شما دیدید که یک مدرسهٔ وابسته به سازمان ملل در خان‌یونس، که قرار بود پناهگاهی امن باشد، هدف حملهٔ مستقیم قرار گرفت و با خاک یکسان شد. اما واکنش سازمان ملل، تنها به «ابراز نگرانی» محدود شد!
فلسطین سرزمین گریه‌های خاموش است؛ و ما، دختران نوجوان ایرانی، به نمایندگی از صدها هزار قلب زخمی و پردرد از سراسر جهان، با اشک در چشم و قلم در دست برخاسته‌ایم تا این گریه‌ها را به فریادی برای وجدان‌های خاموش جهان بدل کنیم.
در غزه، کودکان به جای رفتن به مدرسه، در کوچه‌های ویران برای فرار از گلوله می‌دوند.
در خرابه‌ها به دنبال تکه نانی و جرعه آبی‌اند تا یک روز دگر زنده بمانند.
در بیمارستان‌ها، بیماران درمان نمی‌شوند؛ بلکه قربانی خاموشی و انفجار می‌گردند.
آیا سازمان ملل این فجایع را نمی‌بیند؟ کجاست آن همه قطعنامه‌ها، منشورها و وعده‌ها؟ چرا صدای شما خاموش است؟
کودکان غزه فقط آمار و ارقام روی میزهای رسمی نیستند؛ آنان جان‌های معصومی‌اند که در برابر دیدگان جهان، به خاک و خون کشیده می‌شوند.
جناب دبیرکل،
«طوفان‌الاقصی» آغاز خشونت نبود، بلکه انفجار دهه‌ها صبر ملتی بود که حق بازگشت به سرزمین خود از آنان سلب شده است. شما موظف بودید از این حق حراست کنید؛ اما تنها به نظاره‌گری منفعل و انتشار بیانیه‌های بی‌اثر بسنده کردید.
کودکان غزه حق دارند در وطن خود نفس بکشند، نه در میان دود و ترس. حق دارند به خانه‌هایشان بازگردند، گرچه ویران اما همچنان وطن است.
بدانید که تاریخ، سکوت امروز شما را قضاوت خواهد کرد. عدالت لگدمال‌شده یقه‌تان را خواهد گرفت. شما می‌توانستید دست نوازش بر چهرهٔ فلسطین باشید، اما با سکوت در برابر ظلم، سیلی بر صورت حقیقت زدید.
ما ایستاده‌ایم در کنار کودکان غزه، برای آزادی، عدالت و زندگی؛ و این امضاها در پای بیانیه، نه اعتراضی گذرا بلکه عهدی است با حق که نسل ما وارث مقاومت باشد، نه سکوت.
جناب آنتونیو گوترش،
این بیانیه صدای هزاران دختر نوجوان ایرانی و میلیون‌ها انسان آزاده در سراسر جهان است که از شما می‌خواهند دست‌کم یک بار به معنای واقعی کلمه «سازمان ملل متحد» باشید؛ نه تماشاگر خاموش جنایات آشکار علیه بشریت.
ما از شما می‌خواهیم به مسئولیت خود طبق منشور سازمان ملل عمل کنید:
توقف فوری جنایات علیه غیرنظامیان،
حمایت واقعی از کودکان و آوارگان و
پایان دادن به اشغال و ظلم تاریخی در فلسطین.
بدانید که سکوت امروز شما در دادگاه تاریخ و وجدان جهانی ثبت خواهد شد.
با احترام،
دختران باشگاه نوجوان اوج
۳۱ مردادماه ۱۴۰۴ – شیراز
موفق شد
ویژه
