بسمه تعالی
رئيس و نمایندگان محترم مجلس
رئيس محترم بنیاد شهید و امور ایثارگران
سلام؛
در حالی که سال‌ها از پایان دوران دفاع مقدس گذشته است، هنوز شاهدیم که جمع کثیری از ایثارگران و جانبازان، در پیچ و خم «تشخیص و تثبیت درصد جانبازی»، گرفتار چرخهٔ بی‌پایان کمیسیون‌های پزشکی و بروکراسی فرساینده‌اند.
این روند نه تنها مغایر با رسالت عدالت‌محور نظام اسلامی است، بلکه صراحتاً خلاف قوانین معتبر کشور می‌باشد.
طبق مادهٔ ۳۸ قانون جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران مصوب ۱۳۹۱ و اصلاحات بعدی آن، بنیاد شهید و امور ایثارگران و سازمان‌های ذی‌ربط مکلف‌اند بدون هرگونه تعلل یا تکلیف زائد، نسبت به «احراز مجروحیت، تعیین درصد جانبازی و تشکیل پروندهٔ ایثارگری» اقدام کنند.
همچنین طبق بند (الف) مادهٔ ۲ قانون تسهیلات استخدامی و اجتماعی جانبازان انقلاب اسلامی مصوب ۱۳۷۴، کلیهٔ دستگاه‌های مشمول قانون موظف‌اند در موارد استخدامی، پرداخت تسهیلات، یا بهره‌مندی از مزایا، جانباز را بدون نیاز به تشریفات طولانی اداری، مشمول حمایت قانونی قرار دهند.
آیین‌نامهٔ اجرایی مادهٔ ۲۱ قانون جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران نیز به صراحت تأکید دارد که ایثارگرانی که در زمان مجروحیت به دلایل مختلف سند بالینی در اختیار ندارند، می‌توانند با شهادت شهود، استشهادنامهٔ محلی، مدارک یگانی یا گزارش‌های میدانی (از جمله تحقیقات میدانی توسط کمیته‌های ویژه بنیاد) ادلهٔ لازم برای احراز جانبازی را ارائه دهند و هیچ مرجع قانونی حق رد این ادله را ندارد.
بند ۳ مادهٔ ۱۹ آیین‌نامهٔ نظام پزشکی نیروهای مسلح، مصوب ستاد کل نیروهای مسلح نیز، کمیسیون‌های پزشکی را موظف می‌داند که در همهٔ موارد مرتبط با مجروحیت، استناد به سوابق خدمت عملیاتی، منطقهٔ حضور و شهادت همرزمان را معتبر شمرده و فرآیند احراز جانبازی را تسهیل کنند.
اما متأسفانه، شاهدیم که برخی کمیسیون‌های پزشکی بنیاد شهید و سایر مراجع، با بی‌توجهی به روح قانون و حتی برخلاف نص صریح مواد قانونی مذکور، با بی‌اعتنایی و بی‌توجهی، زخم تازه‌ای بر دل و جان ایثارگران می‌نهند.
و این در حالی است که اصل ۴۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و اصول مسلم شرع مقدس اسلام، خدمت‌رسانی به جانبازان و ایثارگران را نه تنها تکلیف قانونی، بلکه وظیفهٔ شرعی، اخلاقی و انسانی می‌داند.
امام علی علیه‌السلام فرمود: «حق را ادا کن، پیش از آنکه مطالبه کنند.»
و در جای دیگر فرمودند: «شکر نعمت، نگه‌داشتن آن است.»
آیا شکر نعمت امنیت و دفاع این سرزمین جز با پاسداری از حقوق مدافعان و مجروحان آن است؟ آیا مجروحان مظلوم جنگ باید پس از سال‌ها پاسداری از خاک وطن، در راهروهای کمیسیون‌ها خسته و تحقیر شوند؟
موفق شد
ویژه
