بسمه تعالی

جناب حجه الاسلام و المسلمین رئیسی
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران

جناب آقای دکتر مرتضوی
وزیر محترم تعاون، کار و رفاه اجتماعی

حناب آقای دکتر قادری
ریاست محترم سازمان بهزیستی کشور

با سلام و احترام

اینجانبان جمعی از ناشنوایان، که جهانی آمیخته با سکوت داریم، از شما خواستاریم که فکر اساسی برای اشتغال ما بردارید. بهزیستی برای ناشنوایان تنها پرونده تشکیل داده و هیچ حمایتی نمی‌کند. به هر اداره یا شرکتی برای اشتغال مراجعه می‌کنیم می‌گویند برای شما خوب نیست ایمنی ندارید چون ناشنوا هستید.

برخی از مسئولین در مواقعی که با ما ناشنوایان دیدار دارند، مشکلات را می‌بینند اما رسیدگی نمی‌کنند و با حرف‌هایی مانند خدا بزرگه، شما دلتون پاک و صافه از کنار مشکلات ما عبور می‌کنند.

ما نیازی به دلسوزی نداریم بلکه نیاز به اشتغال داریم، نیاز به شنیدن مشکلاتمان از سوی مسئولان داریم. وقتی شغل نداریم چکار کنیم؟ برویم دزدی کنیم؟! خسته شده‌ایم، دردمان را به که بگوییم ما حتی نیاز به وام خود اشتغالی نداریم چون معلولیت ما به گونه‌ای است که حتی برای خود نمی‌توانیم شغل ایجاد کنیم. به دلیل محرومیت از شنوایی، و زبان اشاره ارتباط کم‌رنگ‌تری با محیط پیرامون داریم و این امر سبب کوچک شدن دایره لغات ما شده است و مردم نمی‌توانند راحت با ما ارتباط برقرار کنند بنابراین ایجاد یک شغل آزاد برای خودمان نیز سخت است. نمی‌توانیم فروشنده یک مغازه باشیم، نمی‌توانیم راننده تاکسی باشیم و هزاران شغل آزاد دیگر... پس ما چه کاری کنیم که زندگی‌مان بگذرد؟

بنابراین از مسئولین عزیز و خیرین محترم خواستاریم به طور ویژه در کارخانه‌ها، اداره‌ها و شرکت‌های هر شهرستان درصدی از اشتغال را برای ناشنوایان همان شهرستان قرار دهید.

با تشکر جمعی از ناشنوایان